Daar zit ze dan, de nieuwkomer in het schrijven van blogs.

In het zonnetje op een klein balkon op een berg in Nepal te dagdromen over manifestaties, meditaties, toekomst, verleden, verlangens.

En dan hier in dit moment een groot gevoel voor dankbaarheid en het besef waar ik nu ben. De bergen, de zon de natuur het komt allemaal opeens enorm binnen.

Vanmorgen ben ik om 5:00 opgestaan om een lange wandeling te maken naar het hoogste punt van de berg waarop ik nu ben. Vanuit het kleine dorpje Nagarkot loop ik samen met de hotel eigenaar richting een uitzichtpunt waar we de Himalaya ranche hopen te zien. Na een half uur lopen in het donder komt de zon langzaam op. Het is nog erg koud en op sommige punten heeft het gevroren. Het voelt heerlijk om zo vroeg in het donker en in de kou een berg wandeling te doen. Dat we dit op een geasfalteerde weg doen neem ik voor lief.

Na ruim een uur te hebben gelopen komen we op het uitzicht punt uit. We bevinden ons op ongeveer 2200 meter boven zeeniveau.

Je kunt over de hele breedte van de horizon de bergen zien. De hotel eigenaar van Silver Mountain legt me uit welke bergen ik zie. Heel de verte wijst hij een punt aan die kleiner lijkt dan de bergen die je duidelijker ziet, het is de Mount Everest. We zijn honderden kilometers van de berg vandaan dus vanaf deze afstand is hij het zo hoog als alle andere bergen en oogt zelfs kleiner.

Als de zon als een rode voetbal achter de bergen vandaan komt beginnen mensen te juichen. Het is fascinerend om zo’n ronde rode bal steeds groter te zien worden en boven de bergen uit te zien komen. Hoe hoger de zon komt hoe meer licht er op de Himalaya begint te schijnen. Wauw, dat is pas een uitzicht. Je ziet de punttoppen bedekt met sneeuw. Hoe hoger de zon komt des te meer worden de bergen verlicht. Door de wolken en het stof uit de stad kan je eerst geen onderscheid maken op de horizon. De bergen en de wolken hebben dan vanaf deze afstand dezelfde kleur. Het is daarom ook heel moeilijk om dit bijzondere en prachtige uitzicht op de foto te krijgen.

We lopen weer rustig terug en onderweg stoppen we meerdere malen om naar het bijzondere uitzicht te kijken. Later in de ochtend zijn de bergen weer verstopt achter de wolken en is de smog en het stof vanuit China, India en Kathamdu weer omhoog gestegen.

En nu zit ik hier al twee uur in de zon op te warmen en te wachten op de taxi die mij komt ophalen. Ik heb bewust gezegd dat hij wat later moest komen omdat ik wat tijd nodig heb om te reflecteren op mijn tijd hier in Nepal.  De afgelopen week heb ik vooral gewerkt voor My Unalome. De kleermaken bezocht, foto’s gemaakt, aan de website gewerkt en de administratie. Maar ook vrienden bezocht, gemediteerd en yoga gedaan.

Dat is waar ik dit allemaal voor doe. Deze heerlijke balans tussen werk en rust. De komende tijd zal ik door het schrijven van verhalen je meenemen in mijn ervaringen in Nepal, je vertellen over de oliën en supplementen van doTERRA, de mensen waar ik mee mag samenwerken en nog veel meer!

Dank voor het lezen.

Liefs,

Mariella